Killzone

Je zou denken dat binnen het First Person Shooter (FPS)-genre alles wel gedaan is. Uiteindelijk komen ze allemaal toch neer op het neermaaien van vijanden met verschillende wapens, gezien vanuit het perspectief van de held. Dat klinkt toch wat minder ingewikkeld dan een sport-simulatie of een rollenspel, nietwaar? Desondanks blijven de First person-shooters maar komen.
Timesplitters, XIII, Medal of Honor, Ghost Recon en Judge Dredd zijn allemaal uitstekende voorbeelden van populaire FPS-games. Volgens mij is dat niet vanwege het vergelijkbare geknal in al die games, maar omdat ze zo geloofwaardig zijn. De achtergrond, het verhaal en de AI zijn allemaal zo goed gedaan dat je vergeet dat je met twee analoge joysticks in je handen zit. Je bent het zelf die wegduikt achter een paar kratten en de slechteriken de volle laag geeft. En dat is precies het gevoel dat Killzone je in overvloed geeft. Dag van de invasie
Het boeiende sciencefiction-verhaal achter Killzone draait om de niet langer menselijke kolonisten van een vergiftigde planeet. Ze keren terug om bloedige wraak te nemen op hun menselijke buren op de planeet Vekta. Dit is alleen niet het soort in lompen geklede mutanten dat je Mad Max ziet. Dit is een technologisch geavanceerd, genadeloos, fascistisch leger: de Helghast. En ze zijn uit op onze werelden. Alle goede verhalen over de strijd tussen goed en kwaad, zoals Star Wars, Terminator en dergelijke, hebben boeiende schurken nodig. De Helghast zijn bedreigender dan wie ook! Ze hebben een bleke huid, kale koppen, een gedrongen postuur en met hun gloeiende oranje ogen en bepantsering lijken ze op een kruising tussen de Borg en de Warhammer 40,000 Space Marines. Dit zijn geen grappenmakers en vanaf de openingsfilm is het duidelijk dat de invasie gestopt moet worden. De enigen die de duistere Helghast het hoofd kunnen bieden, zijn de menselijke troepen van de ISA. In de frontlinies vind je de vier helden die je tijdens je avonturen zult besturen. De vier ruiters van de Apocalyps
Tegenover de boeiende slechteriken moeten natuurlijk indrukwekkende helden staan, zodat je iemand hebt om voor te duimen. In Killzone zijn vier van zulke helden te vinden. In eerste instantie is alleen Templar speelbaar, een taaie veteraan uit de infanterie van de ISA. Hij is goed met zijn Assault Rifle en springt met gemak over obstakels om zich op de vijand te werpen. Hij moet zich in eerste instantie uit de loopgraven terugtrekken tijdens de verdediging tegen de Helghast, maar al snel wordt Templar uitgestuurd op een wanhopige missie op het bezette Vekta. Onderweg komt hij het tweede speelbare personage tegen, Luger. Ze is een Shadow Marshal (zeg nooit moordenaar!) met een voorkeur voor sluipen, messentrekkerij en headshots. Na deze ontmoeting zijn de andere twee ISA-troepen niet ver weg meer. De ene is de lompe Sgt. Rico Velasquez met zijn minigun (hij heeft wel wat weg van Vasquez uit Aliens, maar dan (nog) mannelijker). De ander is Hakha, een half-Helghast spion, die een voorliefde heeft voor de wapens van de vijand. Als je ze eenmaal allemaal hebt verzameld kun je aan het begin van elk 'hoofdstuk' wisselen tussen de verschillende karakters, al naar gelang je eigen voorkeur op het gebied van speelstijl (sluipen, normaal of lomp en gewelddadig) en wapentuig. Massavernietigingswapens
Nu we het toch over wapens hebben: het arsenaal van Killzone zou George Bush de koude rillingen bezorgen en Smith + Wesson groen laten zien van jaloezie. Je moet het wapentuig uit Killzone zelf bekijken om te zien hoe geloofwaardig het is. Naast de prachtige ontwerpen en animaties is het vooral het geluid wat het 'm doet. Het zware, metalen geluid van de shotgun, de pneumatische zucht van Rico's zware kanon en het krakende geluid van een messteek klinken allemaal even realistisch. Je zult het niet kunnen helpen dat je gezicht zich telkens een beetje vertrekt, alsof je de pijn zelf voelt. Een levensecht ontwerp
Niet alleen de personages, wapens en vijanden zijn prachtig vormgegeven. De ontwerpers van Guerrilla hebben met oogverblindend werk ervoor gezorgd dat zowel Vekta als Helghan helemaal tot leven komen. Ten eerste is al het wapentuig (APCs, jetski's, boten en zo meer) zo mooi vormgegeven dat ik mijn DualShock opvreet als er niet binnen een jaar schaalmodellen te koop zijn. Maar het gaat nog verder. De gebouwen, de reclamezuilen en zelfs het afval dragen er toe bij dat je echt het gevoel krijgt dat er hier voor de invasie mensen woonden en werkten. Tijdens het spelen van Killzone past alles, de mensen, de achtergrond, de actie, zo mooi bij elkaar dat je het gevoel krijgt dat ze er altijd zijn geweest. Probeer je voor te stellen hoe het leven was zonder Darth Vader, Han Solo en TIE Fighters... het zal je niet lukken. Zo zul je je ook voelen als je Killzone eindelijk uitspeelt. Het einde is nog maar het begin
Het singleplayer-verhaal is nog maar het topje van de ijsberg wat de 'verschrikkingen' van Killzone betreft. We hebben het nog niet eens gehad over de multiplayer-actie van de 'Battlefields'-modus, een oorlog die nooit ophoudt. Al je favoriete multiplayer-opties zijn hier te vinden, samen met wat nieuwe. Deathmatch, Team Deathmatch, Supply Drop (Capture the Flag) en Domination worden aangevuld met Assault en Defend + Destroy (ook wel Destroy the Flag te noemen). Meng je via een gesplitst scherm met z'n tweeën in de strijd (aangevuld met wat AI-tegenstanders), dat is echt de ultieme ervaring op het gebied van Helghast-ISA bloedbaden. Geloof je het nog niet?
Je krijgt maar zelden zo een goede, doordachte sciencefiction te zien (Star Wars, Alien, The Matrix), dat je een rilling over je ruggengraat kunt voelen als je eindelijk weer eens iets nieuws en enerverends in handen hebt. Je hart gaat sneller kloppen en je hoort je bloed ruisen in je oren. Als je dit te zien krijgt, dan weet je dat je echt iets bijzonders hebt gevonden. Dat is Killzone.